buranere
Yeni üye
Öncelikle merhabalar. Dert kamaşullaha benzer, en büyüğü sende zannedersin diye bir laf var. Eminim bu sözü işitecem. Ama ben gerçekten bu hayattan gram zevk almıyorum dostlar.
Köy yerinde yaşıyorum, bulunduğum ilçede çevrem oldukça geniş ama, kendimi o kadar çok yalnız hissediyorum ki, çıkıp bağırsam kimse duymayacakmış gibi.
Hiç bir derdimi kimseye açamıyorum. Hep içime atarak yaşıyorum. Anlatsam da anlamayacaklar, çünkü bazen ben bile anlamıyorum neye üzüldüğümü.
Ailem dahil kimseyle duygusal bir bağ kuramıyorum. Belkide bu yüzden kendimi yalnız hissediyorum.
Aşk hayatı desen; hayatımda hiç karşılaşmadım. Dediğim gibi kimseyle duygusal bir bağ kuramıyorum. Şu an da konuştuğum, beni gerçekten sevdiğine inandığım biri var ama ben ona karşı bişeyler hissedemiyorum. Olmuyo **** defalarca denememe rağmen. Daha önce de denedim farklı kişilere ama yapamıyorum.
Kendi işimizi yaptığım için babamdan harçlık alarak yaşıyorum. Normal gibi gözükebilir ama, belli bir yaşa geldikten sonra babandan para istemek acayip dokanıyor insana. Ekonomik özgürlüğümü kazanmak içinde komple bırakıp gitmek lazım. O da imkansız.
Ulan diyorum bazen "hayatın düzenli, işin var. Gelirin ortalamanın üstünde, ailen sağlıklı, sen sağlıklısın gerisinin **** ne üzülüyorsun?". Kendimi böyle gaza getiriyorum ama gece kafamı yastığa koyduğumda "sen ne bok yicen, daha bir şeye karar verip onun için çabalayamıyosun bile" demekten alıkoyamıyorum kendimi.
Biliyorum çok saçma bir psikoloji ama bende bunları kendime sıkıntı ediniyorum. Bu hayatta her düşüncen çelişkiliyse, yaşamak çekilmez bir hal alıyo.
Başınızı ağrıttığım için özür dilerim. İçimi dökmek istedim sadece, iyi eğlenceler
Köy yerinde yaşıyorum, bulunduğum ilçede çevrem oldukça geniş ama, kendimi o kadar çok yalnız hissediyorum ki, çıkıp bağırsam kimse duymayacakmış gibi.
Hiç bir derdimi kimseye açamıyorum. Hep içime atarak yaşıyorum. Anlatsam da anlamayacaklar, çünkü bazen ben bile anlamıyorum neye üzüldüğümü.
Ailem dahil kimseyle duygusal bir bağ kuramıyorum. Belkide bu yüzden kendimi yalnız hissediyorum.
Aşk hayatı desen; hayatımda hiç karşılaşmadım. Dediğim gibi kimseyle duygusal bir bağ kuramıyorum. Şu an da konuştuğum, beni gerçekten sevdiğine inandığım biri var ama ben ona karşı bişeyler hissedemiyorum. Olmuyo **** defalarca denememe rağmen. Daha önce de denedim farklı kişilere ama yapamıyorum.
Kendi işimizi yaptığım için babamdan harçlık alarak yaşıyorum. Normal gibi gözükebilir ama, belli bir yaşa geldikten sonra babandan para istemek acayip dokanıyor insana. Ekonomik özgürlüğümü kazanmak içinde komple bırakıp gitmek lazım. O da imkansız.
Ulan diyorum bazen "hayatın düzenli, işin var. Gelirin ortalamanın üstünde, ailen sağlıklı, sen sağlıklısın gerisinin **** ne üzülüyorsun?". Kendimi böyle gaza getiriyorum ama gece kafamı yastığa koyduğumda "sen ne bok yicen, daha bir şeye karar verip onun için çabalayamıyosun bile" demekten alıkoyamıyorum kendimi.
Biliyorum çok saçma bir psikoloji ama bende bunları kendime sıkıntı ediniyorum. Bu hayatta her düşüncen çelişkiliyse, yaşamak çekilmez bir hal alıyo.
Başınızı ağrıttığım için özür dilerim. İçimi dökmek istedim sadece, iyi eğlenceler