IsırganOtu
Kıdemli Üye
Sevgili dostlar uzun zamandır psikolojik problemler yaşıyorum. Çok ağır değil fakat hayatı yaşanılmaz kılıyor. Kaygı bozukluğu, kronik depresyon ve obsesif kompulsif bozukluk var. Herhangi biri tetiklendiği anda zincirleme olarak tüm rahatsızlıklar baş gösteriyor. Genelde sebepsiz(en azından görünürde) yere ortaya çıkıyor. Gerçek tetikleyicilerle ortaya çıktığında berbat bir duruma dönüşüyor, üzücü ya da stresli zamanlarda kontrol edemiyorum. Doktora bir çok kez gittim ama biliyorsunuz ki antidepresanların sonuçları da pek iç açıcı değil. İlk growumda güzel bir çorbacıdan çıkan tohumu yetiştirmiştim ve hermaydı tecrübesizlikti 15-20 gr kuru aldım. Genelde dumanla kendimi sakinleştiriyordum fakat bulunduğum yerde esrarın e'si kalmadı artık, ya taş ya peynir ya da am'li boklardan içiyolar. En son 1k param yandı, sözde cigara gelcekti ama babayı aldık. Şu an veg 24te bir kızım var fakat son 1 ayda o kadar fazla şey üst üste geldi ki hasatı beklemem neredeyse imkansız. Yani sakinleştiricime ulaşamıyorum. Tr şartlarında artık sıra bile alamıyorum hastaneye, doktorlar iş bırakmış bölüme bakan adamın 1 ay sonraya sırası çıkıyor. Arkadaşlar uzun uzadıya karmaşık şekilde yazıyorum ama yazarken beraber nefes darlığı, aşırı endişe ve hızlı kalp atışlarımla ve kafamdaki kötü düşüncelerle savaşıyorum. Ülkemizde psikoloğa gidip seans almak o kadar pahalı ki afedersiniz ama s.ke s.ke eczaya düşürürler adamı. İçimdeki daraltı inanılmaz boyutlara ulaştı paylaşacak kimsem olmadığı için anonimliğe güvenerek siz değerli dostlarımla paylaşmayı uygun gördüm. Ne yapabilirim ya da ne yapayım falan diye sormuyorum, tabi ki fikirleriniz benim için önemli ama yazma amacım belki içim rahatlar diye. İşe geleli henüz 1 saat oldu ve daha 11 saat var çıkmama(vardiyalı, 12 saat ve bu hafta gece 4q.) İşim gereği 12 saat bi kulübede duruyorum insanlarla boğuşuyorum resmen o zaten ayrı bir sıkıntı. Yaşamaya vakit bırakmadığı için ayrı bir sıkıntı. Yani dostlar başlı başına bir belanın ortasındayım ve ne yapıcamı bilmiyorum. Bu sabah işten gelip yatmaya hazırlandığımda yine krizler geliyodu şükür ki sadece ağlayarak kurtardım kilitlenmedim. İstem dışı olarak ağlama isteği geliyo, anlık olarak ağlayacak oluyorum. Ben bu durumu birebir yanıbaşında yaşadığım insanlara anlatamıyorum, şimdi çıkıp diyenlerde olacaktır, yaa karşim takma yaağ böle şeeeler olur heb. Kardeşlerim bu bir hastalık aynen fiziksel hastalıklar gibi, dışardan görmediğiniz için yokmuş gibi yapamazsınız. Sitemkar oldu sanırım biraz mazur görün, genele söylüyorum işte. Şu yazdıklarıma bi bakınsanıza, sağlıklı bi insan buraya gelip neden bunu yazsın. Neyse umarım yanlış yere yanlış bir şey yazmadım, kural ihlal etmedim, olmuşsa affola, söyleyin düzelteyim. Siz siz olun kendinizi asla kendi hayatınızda ikinci plana atmayın ve en en en önemlisi lütfen evlatlarınızı bireysel yetiştirin. Ülkemizdeki bu psikolojik rahatsızlıkların temeli aile yapısı. O ne der bu ne der derken mezara giriyoruz. İyi ebeveynler olun ya da olmayın, çocuk yapmak bir görev değildir, yapılmadan da olur.